Gehoor

Slechthorendheid is een stoornis die aangeboren kan zijn en invloed heeft op de ontwikkeling van de taal en spraak. Een kind kan ook (tijdelijk) slechthorend zijn doordat het veel verkouden is of veel oorontstekingen heeft.

Een normaal ontwikkelend kind leert de betekenis van klanken door na te doen en te herhalen. Een slechthorend kind zal niet of veel minder reageren op zijn eigen gebrabbel, hij leert de betekenis van geluiden en spraak niet zo vanzelfsprekend als horende leeftijdsgenootjes.

Het is belangrijk om zo vroeg mogelijk te ontdekken dat een kind slechthorend is, zodat er snel actie ondernomen kan worden. Dit kan door middel van hoortoestellen, maar soms is het plaatsen van buisjes al voldoende om het gehoor te verbeteren.

Behandeling

De logopedist onderzoekt of en hoe groot de taal- en spraakachterstand bij het kind is. Er wordt gekeken naar zowel het begrijpen als het uiten van taal. De behandeling is gericht op het verminderen van de taalachterstand, het aanleren van een goede uitspraak en indien nodig het geven van specifieke hoortraining en het leren van spraakafzien (liplezen). In het algemeen wordt met logopedische behandeling de achterstand ingelopen. Bij ernstige slechthorendheid kan verwijzing naar een school voor slechthorende kinderen nodig zijn.